Ve siz aşkı anlayamadınız bayan... Oysa ki , yalnızlığı ile dertleşen bir şair yazıyordu harikayı... Sizi sevmesine gözleriniz yetiyordu belkide.. Kirpik uçlarınızda mutluluğu arayan bir şair... Şiirlerine konu olan siz., ne yazık ki bunu anlayamadınız...Sessiz iç çekişlerinin çaresizliğinde , kaleminin dekoltesinden süzülen mürekkep eşliğinde anlatıyordu sizi şiirlerine.... Kimsesiz bir bank köşesinde , vururken denizi sahiline... O devam ediyordu bu harikayı yazmaya...Ve yazarken yavaş yavaş tükendi kalemi... Eşliğinde de düşünceleri sessizleşti... Soğumuş çayından bir yudum daha aldı... Ve devam etti titrek elleriyle... Deryasında kaybolmuş , denizinde boğulmuş o sevgiyi anlatmaya... O gülüşlerinizde ki tarifi imkansız güzelliği hecelerine döktü , göz yaşlarının eşliğinde... Düşünceleri bir kalemin kanlı mürekkebine karışıyordu anlatırken satır aralarında gözlerinizi... Ve bayan siz bu sevgi denizinden haddinden fazla haber sizdiniz... İşte diyorum ya bu çok acı...Ve bir şair nasıl veda edebilir ki şiirlerine... Helede o şiirler sizin gözlerinize hitap ederken... Siz kokarken her bir hecesinde... Mürekkebin kana karıştığı , kağıtların ise mendili olduğu bu saatlerde...Aynı gökyüzüne bakan iki yabancı gibi... Halbuki yazılan bu şiirler sana idi her defasında... Bir çocuk masumiyetinde yazılıp , bir anne şefkatinde okunurken sana... Yeryüzünün bu coğrafyasında , bir kitabın herhangi bir sayfasında karşılaşma olasılığına inanan bir şair...Ve bayan... Diyorum ya size her defasında... Ne yazık ki siz bu şairi hiç ama hiç anlayamadınız... Veyahutta çok yanlış anladınız... Ve siz bayan habersiz diniz... !!!